همیشه میگویند آرزوهایتان را یک جا بنویسید تا سال های بعد ، بروید و بخوانیدشان و بخندید به آن آرزوهایی که خاطره شده اند .
بچه تر که بودم ، آرزویم این بود که بابا بزرگ از سفر برگردد ، مامان در راه رسیدن به خانه ، درحالی که گوجه سبز های داخل پلاستیک را حمل میکند ، دوتا بستنی کیم هم بخرد .
آرزو میکردم شاهین فردا مدرسه نیاید تا راحت تر روی میز بنشینم .آن روز ها بزرگ ترین دغدغه و آرزویم ، بیست شدن کارنامه ی نیم وجبی ام بود
همان کارنامه ای که حالا حتی در خاطراتم هم نقش پررنگی ندارد .
اکنون که بزرگ تر شده ام ، آرزوهایم هم قد کشیده اند .
آرزوهایی پخته تر ، سرسنگین تر و مقاوم تر شده اند .
حالا آرزویم سلامتی آن عزیز دل بعد از ان بیماری است . حالا آرزو میکنم میلاد ، یک عروسی خوب بر پا کند و دخترک ، زیر تمام
عاشقانه ها نزند .
آرزوی این سالهای من ، رفع آن مشکل مالی بزرگ ، درست شدن آن درگیری خانوادگی و کلی چیز های دیگری است که فقط آدم بزرگ های هم سن من می فهمند .
اما آرزوهای من هرچقدر هم که بزرگ باشند ، هر چقدر هم که سنشان از من بیشتر باشد ، من یک خدای مهربان دارم که اگر صلاح باشد ، تمام شان را نصیبم میکند و می گوید :
"وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ"
***
+ این شب ها برای هم دعا کنیم .
+ لطفا اگر روزه نمی گیرید ، اگر روزه گرفتن تان دلیل قابل قبولی هم دارد ، جلوی چشم کسانی که حسابی تشنه شان شده ،
آن آب سرد را _ که روی دیواره ی لیوانش بخار نشسته _ نوش جان نکنید . با تشکر :)
درباره این سایت